Na stole powinny znaleźć się wino i żywność, na zewnątrz rytualnej przestrzeni, lecz pod ręką. Święto po rytuale powinno być wystawne i jedzenie, które tam się znajdzie powinno cieszyć każdego. Dekadenckie rzeczy takie jak czekolada i ciasta są bardzo stosowne do ducha tych świąt.

KREDO: Rodziliśmy się wiele razy. Jesteśmy nieśmiertelni. Przez wieczność wędrujemy, poruszając się w rytm naszych wewnętrznych pływów. Jesteśmy aktywnymi pierwiastkami w pasywnym świecie.

Nieskończenie umieramy i rodzimy się ponownie, zmienni w niezmiennych latach. Poruszamy się od życia do życia zmieniając ciała jak odzież.

Nasza podróż jest zrozumieniem, a naszym kredo jest wiedza i mądrość. Jesteśmy katalizatorami, gdy zmieniamy siebie, dajemy upust potędze, która zmienia świat.

Proklamacja:

To jest Noc Podwójnej Mocy. To jest dzika pora, kiedy nasze moce są na szczycie i silniej czujemy doświadczenie głodu, który jest w nas. Noc Transformacji była progiem śmierci, to jest próg życia. Wszyscy wynurzamy się z łona matki zimy, tryskając witalnością i zmianą. Jesteśmy nowonarodzeni a pierwszym uczuciem, które przeżywamy, kiedy chwytamy życie jest głód- głód i potrzeba.

(ty może być wstawione opcjonalnie czytanie).

Rytuał:
To jest pora żądzy i życia, kiedy Koło obróciło się w kierunku jaśniejszej strony roku. Noce są krótsze i możemy czuć ostatni napływ mocy nim nadejdzie lato. Ta pora uczy nas, że nasza natura jest obosieczna, podwójna. Mamy wielką moc i wielkie potrzeby. Im więcej mamy mocy, tym więcej niezaprzeczalnie potrzebujemy.

Tej nocy celebrujemy nasz głód i to, co on oznacza. Celebrujemy podwójną moc tego sezonu, kiedy wyraźna nieobecność w nas czyni nas bardziej świadomymi tego, kim jesteśmy.

Wszyscy łączą dłonie i wczuwają się w dziką potęgę tej nocy.

(Opcjonalnie można śpiewać pieść czy chant przez przebywających w kręgu, gdy każdy wznosi swą energię i dzieli się nią z innymi).

Przykład: Daj mi moc, daj mi noc, daj mi siłę, daj mi noc!

(podczas intonowania zbiera się energia, i będzie ona przechodziła od osoby do osoby poprzez złączone dłonie. Kapłan kontroluje tą energię i kiedy poczuje, że został osiągnięty odpowiedni poziom, daje znak by powoli kończyć intonację. Następuje kilka chwil ciszy i każdy zastanawia się, co dla niego znaczy jego moc).

Afirmacja:

Nie możemy być nikim innym niż jesteśmy, i to, kim jesteśmy jest niezaprzeczalne. Jesteśmy skomplikowanym tańcem opozycyjnych konfliktów: niszczymy i tworzymy. Umieramy tak, jak się rodzimy. Jesteśmy głodni życia nawet gdy celebrujemy żyjących. I dajemy tyle samo, ile bierzemy, zmieniając ludzi, budząc ich i dotykając na zawsze ich dusz.

Koniecznym jest dla nas kontrolowanie samych siebie w życiu codziennym, i ukrywanie naszej natury. Ale w szczególności w tej porze, ukrywanie się jest trudne. Jest dla nas ciężkim ukrycie się przed innymi, i jest trudne ukrycie się przed sobą. Ta pora rozświetla zakamarki naszego jestestwa i nasza natura ujawnia się dookoła naszego codziennego życia. A jednak jest czas na powstrzymanie i czasami możemy tylko uczyć się kontrolować pragnienia poprzez poddawanie się im.

Kiedy kroczymy wokół kręgu chcę, by każdy z nas pomyślał o pragnieniu czy potrzebie, jaką miał, i której nie spełnił. Dlaczego zaprzeczasz sam sobie w kwestii spełnienia pragnienia? Dlaczego znosiłeś głód pragnienia? Chce byś wypowiedział swe pragnienie głośno i zaakceptował to jako coś, co krąży w tobie i jest częścią ciebie. Naucz się, kiedy musisz to kontrolować i naucz się, kiedy możesz się tym podzielić.

Kapłan: (przykład)
Życzę sobie aprobaty innych, ponieważ obawiam się uwierzyć w siebie.

(Kiedy kapłan skończy mówić, zaczyna szeptać "Uwolnij mnie" tyle razy aż zabraknie tchu. Gdy skońćzy mówić następna osoba dołącza się do szeptu "uwolnij mnie" itd. Afirmacja idzie po kręgu od lewej osoby do prawej i każda osoba uwalnia swą ciemność i pozwala uwolnić się pierwotnej potędze. Każda osoba, która wypowiedziała swoje pragnienie dołącza się do wspólnej intonacji słów "uwolnij mnie", podczas gdy inni jeszcze wypowiadają swa pragnienia. Kiedy wszyscy skończą mówić kapłan prowadzi krąg by intonował coraz głośniej i coraz głośniej aż nastąpi swoiste katharsis i każda osoba będzie łkać za wolnością. Kiedy kapłan poczuje, że nadszedł kulminacyjny moment płaczu, jednym ruchem zakończa go. Każdy cichnie, pozwalając by energia uniosła się w powietrzu.)

Dawno temu otrzymaliśmy wielką moc z równoważną jej wielką potrzebą. Łatwo jest przyjąć taką moc, lecz razem z nią musimy przyjmować nasze potrzeby. Musimy zrozumieć, zaakceptować i celebrować nasz głód i odkrywać równowagę pomiędzy pobłażaniem sobie i powstrzymywaniem się. Wszystko w nas opiera się na równowadze, i z tej przyczyny stajemy się czymś więcej niż byśmy byli na którejkolwiek skrajności. To jest tajemnica naszej egzystencji, prawdy która jest:

Ciemność jest naszym dziedzictwem
ponieważ w pełni objawia światło
śmierć i destrukcja są w naszym zapisie
ponieważ brukują drogę zmianie.
Czujemy głód ducha
ponieważ mamy władzę ponad ciałem
I mamy moc nad życiem ludzkim
ponieważ nasz dusze rozpoznają Bezkres

(Kapłan pije z kielicha)

To jest Misterium kim my jesteśmy: trzymajcie to w swych sercach i niech natchnie was, każdego na swój sposób. Kiedy jesteś daleko od nas i czujesz się sam, wiedz, iż jesteśmy dla ciebie, popieramy cię i łączymy się w myśli i w duchu.

W ciemności i świetle.

Wszyscy: Na zawsze.